Γράφει ο Χρήστος Γραβιάς, φίλος της Ομάδας, του site & της Λέσχης μας.
Με την Premier League της σεζόν 2019/20 να ολοκληρώνεται μόλις λίγες μέρες πριν, με τον πλέον ιδανικό τρόπο για τη Liverpool και τους απανταχού reds φίλους, τα πανηγύρια δεν έχουν κοπάσει ακόμα (λογικό), η ζάλη δεν έχει… ξεθυμάνει, και το μυαλό ίσως ακόμα να μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμα το φετινό επίτευγμα. Αυτό, ίσως γίνει εν καιρώ, με μια πιο ψύχραιμη και νηφάλια ματιά…
Την ιστορία, λένε, την πραγματική σημασία ενός γεγονότος, δεν την καταλαβαίνεις τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, αλλά αρκετό καιρό αργότερα. Όταν μπορείς να δεις με ηρεμία την κατάσταση και τις συνέπειες του. Φυσικά αυτό ισχύει και στο ποδόσφαιρο: εν μέσω πανηγυρισμών, θα καταλάβουμε εν καιρώ πόσο σπουδαίος είναι ο φετινός τίτλος για τη Liverpool των απειροελάχιστων μεταγραφών πέρσυ, των 99 βαθμών φέτος, των 32 νικών σε 38 ματς, της αμφισβήτησης και της καχυποψίας.
Για πολλά πράγματα τη φετινή χρονιά αξίζει συγχαρητήρια η Liverpool. Τα κατορθώματα πολλά, τα ρεκόρ επίσης, ομοίως οι λόγοι που την έφεραν στην κορυφή είναι εξίσου αρκετοί. Θα επιχειρήσω ωστόσο, να τονίσω εκείνον που κάνει την επιστροφή στον θρόνο της Αγγλίας μετά από 30 χρόνια, ακόμα πιο εντυπωσιακή. Όχι άδικα, το φετινό πρωτάθλημα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως η… απάντηση στην αμφισβήτηση.
Την αμφισβήτηση ποιών, δηλαδή;
Toυ… Klopp, ας πούμε, που για κάποιους είναι looser γιατί έχει χάσει και δυο τελικούς Champions League. Για τους… υπόλοιπους, είναι αυτός που άλλαξε ριζικά το στάτους μιας ομάδας που τη βρήκε σε κακή κατάσταση το 2015 και σε σχετικά σύντομο διάστημα την οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης και της Αγγλίας. Και οι επιτυχίες δεν σταματάνε εδώ..
Του Van Dijk, που ήρθε ως ερωτηματικό στη Liverpool τον Γενάρη του 2018 (λόγω και του πρόσφατου τότε τραυματισμού του), και έχει φτάσει αυτή τη στιγμή να είναι ο κορυφαίος στόπερ του κόσμου. Μοιάζουν ακόμα πολλά τα 68 εκ. λίρες που δαπάνησαν τότε οι Reds;
Του Alisson, που ήρθε δυο χρόνια πριν από τη Roma, και αναρωτιόντουσαν κάποιοι γιατί η Liverpool έδωσε τόσα λεφτά για να τον αποκτήσει, ενώ είχε… ‘φάει’ πέντε στο Άνφιλντ (5-2), στον προπέρσινο ημιτελικό του Champions League…
Tου Robertson, που κόστισε μόλις 8 εκ. λίρες το καλοκαίρι του 2017, δεν… τρέλανε και κόσμο όταν ήρθε απ’ τη Hull City, για να θεωρείται πλέον το καλύτερο αριστερό μπακ στον κόσμο.
Του Milner, που ήρθε στο Merseyside το 2015 ως ελεύθερος από την Manchester City. Κοντινός φίλος ισχυρίστηκε τότε πως ‘… καταντήσαμε να παίρνουμε τα σκουπίδια των άλλων’. Πέντε χρόνια μετά, ο James, στα 34 του αισίως, πέρα απ΄το πάθος και το πείσμα που βγάζει, είναι και τόσο… κομμάτια που βάζει και ταύρο κάτω! (ο φίλος πάλι, ευτυχώς, αναθεώρησε…)
Του Henderson, που λίγο έλειψε (επί Rodgers) να δωθεί στη Fulham, αλλά έμεινε, πάλεψε, προσπάθησε, άντεξε όλες τις – άτοπες – συγκρίσεις με τον Stieven Gerrard, βελτιώθηκε αισθητά σε πολλούς τομείς το παιχνίδι του και δικαίως φέρει σήμερα το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Tου Salah, που απέδειξε περίτρανα πως δεν ήταν one-season wonder, είναι παίκτης που ανήκει στο τοπ επίπεδο ξεκάθαρα και συνεχίζει να σμπραραλιάζει αντίπαλες άμυνες.
Του Firmino, που ακόμα πολλοί δεν έχουν καταλάβει τη χρησιμότητα του στο παιχνίδι του Klopp και υποτιμάται από αρκετούς ίσως ακόμα και σήμερα, για το ότι δεν είναι ‘καθαρός’ φορ, για το ότι δεν σκοράρει πολύ, για, για, για…
Του Origi, που ΟΚ, όταν φύγει από τη Liverpool δεν ξέρω κατά πόσο θα μνημονεύεται και πώς θα τον θυμάται ο κόσμος, αλλά τουλάχιστον είναι ένα παιδί που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις πως παλεύει, είναι τίμιος μέσα στο γήπεδο και δίνει τα πάντα.
Η κουβέντα φυσικά μπορεί να συνεχιστεί και για άλλους παίκτες, και για πολλούς ακόμα λόγους. Η διαφορά βέβαια αυτή είναι: στα λόγια πάντα θα βρίσκουμε να λέμε πολλά, οι απαντήσεις πάντως θα έρχονται να τα ανατρέπουν όλα μέσα στο γήπεδο.
